Famelika: Şubat 2014

10 Şubat 2014 Pazartesi

Son zamanlar da hazırladığım iki kişilik nacizane masalarımla haftanın bu ilk günü hepinize merhaba demek istedim.

Güzel bir hafta olması dileği ile

Herkese sevgiler :)

Leon

Never Let Me Go

"...Buraya gelir ve burasının çocukluğumdan beri kaybettiğim her şeyin silinip gittiği yer olduğunu hayal ederim. Kendi kendimi eğer bu hayalim doğru olsaydı ve yeterince uzun süre bekleseydim ufakta bir siluetin belireceğini bana gitgide yaklaşacağını sonra da gelenin Tommy olacağını söylerim. El sallardı. Belki çağırırdı bile. Hayalimi bundan öteye götüremem. Buna izin veremem. Onunla vakit geçirebildiğim için çok şanslı olduğunu hatırlatırım kendime.Bizim hayatımızın kurtardığımız hayatlardan pek de farklı olmadığını düşünüyorum.Hepimiz misyonumuzu tamamlıyoruz. Belki de hiçbirimiz yaşadıklarımızı tam olarak anlamıyor ve yeterli zamanımız kalıp kalmadığını hissedemiyoruz. "Kathy

V For Vendetta

Dürüstlüğümüz beş para etmiyor ama elimizdeki tek şey de bu. Ruhumuzun en küçük parçası. Ama o küçücük parçanın içinde özgürüz. Burada öleceğim. En küçük hücreme kadar çürüyeceğim. Her parçam çürüyecek ama bir tek parça hariç. Bir parça. Küçük ve kırılgan ve yaşamda sahip olmaya değer tek şey. Asla kaybetmemeliyiz veya vermemeliyiz. Elimizden almalarına asla razı olmamalıyız. Her kimsen, umarım, bu yerden kaçarsın. Umarım, bu dünya değişir ve bu şeyler düzelir. Ama en çok ümit ettiğim şey; seni tanımasam da, seninle gülmesem de, seninle ağlamasam da veya seni öpmesem bile bunları anlatırken ne demek istediğimi anlaman. Seni seviyorum. Tüm kalbimle seni seviyorum. Valerie.

Tutunamayanlar

"Birini sıkıntıda görünce çocuk gibi ortadan kaybolmak istiyorum. Korkaklıktan değil; kendimi onun yerine koymaktan. İnsanların karşısında bazen de o eski aptalca utangaçlığım yüzünden dikilip kalıyorum. Gitmek gerektiği halde bir türlü uzaklaşamıyorum. Her zaman gerekenin tersini yapıyorum, çocuklar gibi. Kitaplarla, yani bir çeşit masal dünyasıyla hayatı karıştırıyorum eskisi gibi. Galiba gittikçe de düzeltilemez oluyorum bu konuda. Masalın nerede bittiğini, hayatın nerede başladığını farkedemiyorum. Bazen, suratıma bir garip bakıyorlar, o zaman uyanır gibi oluyorum."

Pan's Labyrinth

“Evvel zaman içinde, kederli ve uzak bir ülkede, sert ve kara taşlardan oluşmuş kocaman bir dağ varmış. Günbatımında dağın tepesinde onu yerinden koparana ölümsüzlük veren bir gül açarmış. Ama kimse yanına dahi yaklaşmaya cesaret edemezmiş. Çünkü dikenleri ölümcül bir zehirle doluymuş. İnsanlar kendi aralarında ölüm korkusundan, acıdan söz eder ama vaat edilen ebedi yaşamdan kimse bahsetmezmiş. Böylece gül, mirasını kimseye bırakamadan her geçen gün solmaya devam etmiş. O soğuk, karanlık dağın tepesinde unutulup sonsuza dek yalnız kalmış…”

10 Şubat 2014 Pazartesi

Merhaba :)